Kwarantanna przeważnie zaczyna się po tym jak organ inspekcji sanitarnej skontaktuje się z osobą narażoną na zakażenie. Osoba ta zostaje wtedy poinformowana o okresie trwania kwarantanny, a jej dane zostają umieszczone w tzw. systemie EWP. Kwarantanna może jednak mieć zastosowanie także wtedy, kiedy osoba przekraczająca granicę Rzeczypospolitej Polskiej, jest obowiązana odbyć, po przekroczeniu tej granicy, obowiązkową kwarantannę, trwającą 10 dni liczonych od dnia następującego po przekroczeniu granicy, ale także automatycznie, kiedy dana osoba dostanie skierowanie na test. Trwa ona wtedy aż do chwili uzyskania wyniku ujemnego, ale nie dłużej niż 10 dni. Kwarantanna ma zastosowanie również i wtedy, kiedy dotyczy osoby prowadzącej wspólne gospodarstwo domowe lub zamieszkującej z osobą, u której stwierdzono zakażenie wirusem SARS-CoV-2. Taka kwarantanna jest bardzo długa, ponieważ trwa przez cały okres izolacji domownika, u którego stwierdzono zakażenie wirusem SARS-CoV-2 plus dodatkowo 7 dni po zakończeniu przez niego tej izolacji.
Powyższe rozwiązania są słusznym i ważnym elementem walki państwa z rozszerzaniem się epidemii, ale w swoich negatywnych konsekwencjach dotyka pracodawców, w tym przedsiębiorców. Szczególnie dotkliwe jest to dla mikroprzedsiebiorców i małych oraz średnich firm – uważa senator Adam Szejnfeld – ale problemem jest to, że pracownicy kierowani na kwarantannę, lub przebywający w odosobnieniu, nie wykonują w tym czasie swoich zadań zawodowych, czyli nie świadczą pracy, którą w ich zastępstwie muszą wykonywać inni pracownicy. Za to wszystko płaci nie państwo, lecz pracodawca. Jeszcze grosza sytuacja występuje w małych firmach, w których nie ma innych pracowników, którzy mogliby, nawet za dodatkową odpłatnością, zastąpić przebywających na kwarantannie. Wtedy, aby utrzymać ciągłość działalności przedsiębiorstwa, konieczne jest zatrudnienie innych osób, co pociąga za sobą podwójny koszt.  Wynagrodzenie z jednej strony stałego pracownika, a dodatkowo jeszcze pracownika zatrudnionego na zastępstwo. Jest to sytuacja niesprawiedliwa, bowiem to państwo jest powołane do walki z pandemią oraz finansowania tego zadania w ramach zbieranych podatków, a nie pracodawcy – podkreślił w swoim wystąpieniu do Premiera Adam Szejnfeld.
Jedną z możliwych form rozwiązania tego trudnego zagadnienia jest przejecie przez państwo obowiązku wypłaty wynagrodzenia tym pracowników, którzy na podstawie państwowych przepisów są zobowiązani przebywać na kwarantannie i z tego powodu nie świadczą pracy u swojego pracodawcy. Jeśli bowiem to państwo prawnie zobowiązuje w określonych sytuacjach obywatelom przebywać na kwarantannie to i samo to państwo powinno sfinansować realizację tego obowiązku. Właściwym podmiotem do tego mógłby być Zakład Ubezpieczeń Społecznych. W związku z powyższym senator Szejnfeld zwrócił się z takim postulatem do Premiera oraz do Ministra Rozwoju i Technologii.