W ostatnich dniach rozwinęła się dyskusja publiczna na temat różnic między rozwiązaniami PiS na rzecz przedsiębiorczości, tzw. Pakietem Kluski, a działaniami w tej materii rządu PO, tzw. Pakiet Szejnfelda. Dużo mówiono również o  tzw. „jednym okienku. W związku z powyższym przekazujemy syntetyczny komentarz do zgłaszanych argumentów:

I. Prawda o pakietach:

• PiS w latach 2005-2007 nie miał żadnego pakietu służącego przedsiębiorczości. Stworzono jedynie PR-wskie przesłanie po nazwą „Pakiet Kluski”. Czyli de facto PiS miał „Pakiet Kluski”, ale nie miał żadnej dobrej ustawy (już przed samym oddaniem władzy zgłoszono do laski marszałkowskiej w zasadzie jedną ustawę, krytykowaną przez organizacje gospodarcze). Powołano natomiast w KPRM Zespół ds. Deregulacji, który przez całą kadencję spotkał się tylko raz. Pakiet Kluski, był więc opakowaniem bez zawartości i został stworzony w odpowiedzi na propozycje Platformy Obywatelskiej nazwane „Pakietem Szejnfelda”.
• W tym samym czasie KPPO, jako opozycja, zgłosiła pakiet aż 9 ustaw, bardzo chwalonych przez środowiska gospodarcze. W 2007 roku, po dojściu PO do władzy, pakiet ten nazwany został „Pakietem na rzecz przedsiębiorczości” i rozrósł się do ponad 30 ustaw.
• Dzięki „Pakietowi na rzecz przedsiębiorczości” wprowadzono w życie tak nowatorskie rozwiązania, jak na przykład: *nowa instytucja domniemania uczciwości, *nowa instytucja dorozumianej zgodny, czy od lat oczekiwane *prawo zawieszania działalności gospodarczej. Na uwagę zasługują również nowe przepisy wprowadzające *rozszerzoną interpretację prawa, *ograniczanie zakresu i czasu kontroli, *upadłość konsumencką, czy wprowadzające *możliwość rozliczania się na terytorium Polski w dowolnej, obcej walucie. Dla małych firm wprowadzono *łatwiejszy sposób rozliczania się z fiskusem, a dla dużych przedsiębiorstw i administracji publicznej *możliwość realizacji inwestycji w formule PPP. 
• Kolejną i największą ustawą „Pakietu” jest (obecnie w uzgodnieniach międzyresortowych) ustawa o ograniczaniu barier administracyjnych dla obywateli i przedsiębiorców, tzw. Wielkie sprzątanie. Ustawa ma między innym ograniczyć zakres oraz ilość zezwoleń, pozwoleń i licencji, zmniejszyć koszty prowadzenia działalności gospodarczej oraz zmniejszyć sankcyjność polskiego prawa gospodarczego. Ale co najważniejsze – ma zastąpić w Polsce „kulturę zaświadczeń” na „kulturę oświadczeń”. Ustawa jest gigantyczna, wraz z uzasadnieniem i dokumentami towarzyszącymi ma ponad 500 stron. Ma wyeliminować lub ograniczyć bardzo wiele biurokratycznych uciążliwości zawartych w ok. 200 innych ustawach. Dlatego nazwana jest „Wielkim sprzątaniem”.

II. Prawda o „jednym okienku”.

Uwaga zasadnicza. Trzeba zapamiętać, że Polska należy, obok Wielkiej Brytanii, do nielicznych krajów, w których można natychmiast rozpocząć działalność gospodarczą (zaraz po złożeniu wniosku), nie czekając na rejestrację firmy. Jest to rewolucyjne rozwiązanie rzadko spotykane na świecie (podstawa prawna: art. 14 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej). Jest to dalej idące rozwiązanie, niż „jedno okienko”. Dzięki zmianom zawartym w „Pakiecie na rzecz przedsiębiorczości” i wprowadzeniu prawa natychmiastowego rozpoczynania działalności gospodarczej w ubiegłym roku Polska awansował w prestiżowym rankingu Banku Światowego Doing Business, w dziedzinie zakładanie firm.  

• Czym jest „jedno okienko”? – by zarejestrować działalność gospodarczą kiedyś należało złożyć odpowiednie dokumenty do kilku urzędów (m.in. US, ZUS lub KRUS, GUS, Urząd Gminy albo KRS) i czekać na rejestracją (nawet miesiąc i więcej czasu). 
• Przyspieszenie rejestracji firm było ustawowo przewidziane do wprowadzenia, ale PiS po objęciu rządu w 2005 roku, nie chcąc wprowadzać tego rozwiązania (bali się niepowodzenia), szybko znowelizował ustawę, by przesunąć ten obowiązek w czasie na przyszłość.
• Platforma Obywatelska, po wygraniu wyborów, w przeciwieństwie do PiS-u, postanowiła ideę „jednego okienka” niezwłocznie wdrożyć w życie. Polega ona na tym, że interesant składa tylko jeden wniosek zamiast kilku (tzw. wniosek zintegrowany) tylko do jednego urzędu (np. urząd gminy, wydział ewidencji działalności gospodarczej). Można to uczynić w formie tradycyjnej (papierowej) albo elektronicznej. Dzięki temu rozwiązaniu rejestracja firmy skróciła się z ok. 30 dni do ok. 7 dni (urzędy mają czas 3 dni na przesyłanie sobie potrzebnych dokumentów).
• Zaraz po wprowadzeniu nowego rozwiązania pojawiły się głosy krytyki. Jej przyczyną nie były złe przepisy wdrażające „jedno okienko”, ale niestety zła praktyka urzędników (nadal odsyłają, pod pretekstem skomplikowanych procedur, interesantów do innych urzędów). Dzisiaj mamy urzędy, w których wszystko w „jednym okienku” świetnie się realizuje i takie gdzie sprawy kuleją. To najlepszy dowód na to, iż to nie przepisy, ale ludzie nie zdali egzaminu z nowoczesności.
• Co w przyszłości – „Zero okienka”. Zupełne wyeliminowanie wszelkich trudności (a przede wszystkim złego podejścia urzędników) nastąpi po wprowadzeniu rozwiązania tzw. „Zero okienka”, co ustawowo zaplanowane jest na 1 lipca 2011 roku. Będzie ono polegać na tym, iż wnioski będzie składało się elektronicznie a rejestrację załatwiać będzie Platforma Informatyczna CEIDG (Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności Gospodarczej).
• Oprócz „jednego okienka” i podjętych prac nad wdrożeniem „zero okienka”, w międzyczasie wdrożono tzw. PPK, czyli Pojedyncze Punkty Kontaktowe, w których w jednym miejscu (elektronicznie) można załatwić wszystkie sprawy przedsiębiorców łącznie z rejestrowaniem firm, w tym rejestracją transgraniczną, a więc w Polsce oraz w dowolnym innym kraju Unii Europejskiej (jest to wdrożenie dyrektywy usługowej -  polska rządowa ustawa o świadczeniu usług).

Antoni Kolasa

Dyrektor Biura Poselskiego Posła Adama Szejnfelda