Ludzie na swoich rowerach pokonują kilometry w ciszy i pocie. Często pod wiatr, w deszcz i śniegową zawieję. Ich wzrok pada nawet już nie w przód, lecz tuż, tuż przed przednie koło. Nie wpaść w dziurę! Nie wypaść na koleinie! Nie ześlizgnąć się z nierównego, wysokiego pobocza! To są zagrożenia, którego chcą uniknąć rowerzyści na polskich drogach. A samochód? A TIR? O tych gigantach użytkujących drogi i ulice nawet nie myślą. Przecież tamci mają na nich uważać. „Stop! dziecko na drodze” – slogan, który dla niektórych znaczy: „Stop! Człowiek na drodze” – wywołał niemądre przekonanie, że wszyscy, tylko nie pieszy, czy rowerzysta, muszą uważać na drogach. To tak, jakby mysz myślała, że to słoń ma ją omijać z daleka, by jej nie zdepnąć. A dlaczego? Bo jest mała! Trudno, i słoń może nie zauważyć myszy, i wieloryb może nie dojrzeć sardynki, i TIR może nie zdążyć odbić w lewo od chwiejącego się rowerzysty, który wyłania się nagle z mroku lub mgły. Jeśli nawet, to hamulce często już nie zdążą zadziałać, koleina albo wyrwa w drodze zepchnie żelazne cielsko prosto na piechura lub cyklistę i już tylko patolog będzie mógł rozpoznać jego tożsamość. Trzeba o tym pamiętać. Trzeba mieć wyobraźnię, która ukaże taką potencjalną, tragiczną scenę.
Dlaczego ludzie nie dbają o czyjeś bezpieczeństwo? Ba, dlaczego ludzie nie dbają o swoje bezpieczeństwo? Chodzą i jeżdżą po drogach bez żadnego oznakowania. A ile kosztuje lampka odblaskowa? Ile kosztuje światełko, co migając przypomina o cenie życia?! Życia człowieka. A ile kosztuje życie w kalectwie?… Ile kosztuje leczenie, ile kosztuje cierpienie? I przecież nie chodzi tu tylko o pieniądze. A może chodzi przede wszystkim o coś innego niż pieniądze. Bo przecież, czy można przeliczać na pieniądze ból albo radość?! Czy można przeliczać na pieniądze cierpienie albo szczęście?! Co jest więc warte bardziej – światełko rowerowe, pasek odblaskowy czy zdrowie albo życie człowieka?
Ale przy lawinie tych pytań pojawiają się także i inne pytania. Gdzie jest policja? Gdzie jest straż? Gdzie są służby, które nie powinny dopuszczać do ruchu na drodze tych, którzy nie spełniają warunków użytkowania tych dróg? Tak, jakżeż łatwo jest stanąć z radarem u wylotu drogi z miasta, albo na dwupasmówce w lesie. Co „strzał” (radarem), to „trafiony”. Czy trudniej jest „łowić” tych szarych i ciemnych, zlewających się w mroku z resztą otoczenia rowerzystów, co siebie i innych narażają na ból do końca życia? Ból nie tylko ten fizyczny, który w końcu mija, lecz ten ból psychiczny, który nie mija nigdy?! Chyba nie, więc dlaczego tego się nie robi?
Zatrzymywanie i karanie ludzi, którzy nie przestrzegają prawa nie powinno jednak być jedynie dobrym sposobem na poprawę sytuacji, o której piszę. Potrzebna jest także edukacja. Edukacja dzieci i młodzieży, ale także osób dorosłych. Nie jest ważne bowiem, czy jedzie się rano do szkoły, czy wieczorem z pracy. Nie jest ważne, czy jedzie się rekreacyjnie poza miasto nad jezioro, czy w ramach sportowych przygotowań na trening. Wszyscy na drogach publicznych winni być oznakowaniu w sposób tworzący bezpieczeństwo i dla nich, i dla innych. Najgorzej jest z dziećmi, które same wypuszczamy z domu. Jeżdżą drogami bez poboczy, wśród wiejskich zabudowań i zakrętów miejskich uliczek. Gdy się ściemni ukazują się w światłach, jak duchy ludzkiej głupoty, w tym przypadku braku rozsądku ich rodziców. Coś z tym trzeba zrobić. O tym trzeba mówić, o tym trzeba uczyć. Dom i kościół, szkoła i praca winny być miejscami edukacji. „Chodzić z głową”! „Jeździć z głową”! To powinny być hasła obecnej jesieni. Może wtedy piesi i rowerzyści nie będą nazywani Polsce „jeźdźcami bez głowy” albo jeszcze gorzej… „dawcami”.

Adam Szejnfeld
Poseł Platformy Obywatelskiej
Adam.Szejnfeld@sejm.pl

http://szejnfeld.sejm.pl