Najczęściej w Sejmie przed świętami widoczny jest duży pośpiech i dotyczy to dosłownie wszystkiego. Posłowie nerwowo krzątają się po sklepach i sklepikach w poszukiwaniu prezentów i prezencików dla najbliższych, biegają załatwiając jakieś nawarstwione sprawy, na które nigdy nie ma czasu, no i oczywiście, to samo tyczy się pracy nad ustawami. Tej jest zawsze bardzo dużo, a obrady często trwają do późnych godzin nocnych. Nie wiadomo dlaczego tak się dzieje, ale zawsze przed świętami piętrzą się projekty, które koniecznie trzeba uchwalić zanim wyjedzie się do domu, tak, jakby ich rozpatrzenie lub uchwalenie po świętach nie miało już żadnego sensu, bądź też tak, jakby było to jakieś wyrażone wcześniej zobowiązanie. ,,Z okazji 22 lipca….” – skąd my to znamy?… No tak, ale to tylko taki żart apropos dziwnych zbiegów okoliczności w Sejmie.
Tuż przed Świętami Wielkiej Nocy obradowaliśmy nad kolejnymi wieloma projektami, ale dwa pewnie przedarły się do opinii publicznej w sposób szczególny. Jeden dotyczy „Polskiego Cukru”, drugi Ordynacji wyborczej i oba stworzą kłopoty w najbliższej przyszłości. Pierwszy Senatowi, drugi prezydentowi. Potem stworzą już wszystkim! Wbrew pozorom obie te ustawy wiąże ze sobą podobna cecha i nie jest to smak słodyczy. Jest to smak populizmu.
Polski cukier ma rozwiązać problemy polskich robotników i rolników, którzy jak tylko staną się kapitalistami – bo wszak kimże są akcjonariusze, a więc współwłaściciele spółek?… – to już będzie lepiej. Buraki może nie będą same się uprawiać, a szkoda, bo praca na plantacjach ciężka jest jak jasna cholera, ale na pewno cukier z nich będzie mógł nadal być produkowany w zdekapitalizowanych fabrykach białych kryształków i kostek, i to po konkurencyjnej cenie. Gdyby tak mogło być… Tylko obie ręce do góry unieść i w glosowaniu, i w zachwycie, a buźkę dla słodyczy otworzyć i koić rozkosz! Gdyby to tak w życiu dobrze (słodko) mogło być… Oj, coś się boję, że za kilka lat będzie bardzo gorzko z Polskim Cukrem. Ale i tym raczej nie ma się co martwić, jeśli coś nie pójdzie, to winny będzie rząd, a nie spółka, więc rząd da forsę i przeżyje się następne parę miesięcy lub lat. W końcu po co wymyślono strajki, głodówki i okupacje?… Będzie dobrze. Na pewno.
Podobnie, płonne nadzieje, w mojej ocenie, mają ci, którzy sądzą, iż gdy dać partiom więcej pieniędzy, to one mniej będą chciały. Taka oto jest to teoria: więcej równa się mniej. Czy to możliwe i prawdopodobne?… Oczywiście mówię już teraz o Ordynacji wyborczej. Gdyby można było tworzyć zalewy, spiętrzenia wody, elektrownie, budując kosztowne zapory nie na rzekach, tylko obok, to niewątpliwie tak by czyniono, bo to tańsze. No cóż jednak, że na taką barierę mniej pieniędzy potrzeba, gdy ona celu nie realizuje. Nie bacząc na to, niektórzy politycy wmawiają ludziom, swoim wyborcom, że gdy wezmą więcej pieniędzy od wszystkich, to będą brali mniej od niektórych. Dobre sobie. Od dawna mówię, że przepisy prawa, nakazy i zakazy, są dla uczciwych. Przestępcy i tak kierują się inną logiką – stopień oczekiwań nie do końca kojarzony jest ze stopniem ryzyka. Potwierdzi to każdy znawca tematu. I tak, gdy nieuczciwy obywatel będzie chciał dać nieuczciwemu politykowi nawet uczciwe pieniądze za nieuczciwą przysługę, to piętrzone bariery obok nich, a nie między nimi, nie będą miały tu żadnego znaczenia. Każdy przecież wie, że młotek należy raczej używać do wbijania gwoździ, a łopatę do kopania, niż odwrotnie, podobnie jak trudno jest czyścić buty szczoteczką do zębów i niezbyt przyjemnie polerować własne siekacze szczotką do obuwia. Każde narzędzie ma swoje przeznaczenie. To prawne, w postaci praw i obowiązków, nakazów i zakazów – również.
Adam St. Szejnfeld
Poseł na Sejm RP
