Chyba każdy z nas zdaje sobie sprawę, że wojna z Irakiem może być nieunikniona. A po ostatnim wystąpieniu prezydenta Busha na forum Rady Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych wyraźnie widać, że to już kwestia, krótkiego raczej czasu, no chyba że… Ja jednak chciałem odrobinę refleksji poświęcić innej sprawie. Na uwagę zwraca fakt, iż tak, jak mocno do samej słuszności tej wojny przekonane są Stany Zjednoczone, tak Europa już nie. Widać, że nie ma tej samej spójności i solidarności, jaka była rok temu zaraz po ataku na World Trade Center. Dlaczego?
Warto przyjrzeć się historii Europy. Europa przez setki, a nawet tysiące, lat kreowała rozwój całego świata. Była swoistą kolebką rozwoju i postępu ludzkości. Niestety oprócz rzeczy dobrych dawała także i te złe. To nieustannie wrzący tygiel, w którego wnętrzu trwały nieprzerwane wojny. Spoglądając przez ten pryzmat na jej długą historię, widzimy pasmo walk i konfliktów wszystkich ze wszystkimi, i o wszystko… To tutaj w Europie narodziły się najstraszniejsze totalitaryzmy świata – faszyzm oraz komunizm i to tutaj swój początek miały dwa największe, globalne konflikty zbrojne – I oraz II wojna światowa.
Komentując przebieg I wojny światowej, można śmiało stwierdzić, że pełne zaciętości i pychy europejskie narody wywołały wojnę, która nie tylko przyniosła straty i zniszczenia przerastające samych walczących, ale przede wszystkim nie potrafiły one już same jej zakończyć… I gdyby nie zdecydowane przystąpienie do tej wojny Ameryki, która z tego tytułu poniosła 200.000 ofiar, pokoju w Europie raczej by nie osiągnięto. To „doświadczenie” sprawiło, że Europa stała się „bardziej” zachowawcza. W imię pokoju skłonna była poświęcić nawet te rzeczy, które pokój gwarantują! Najpierw układ w Monachium, a potem słynne stwierdzenie: „Nie będziemy umierać za Gdańsk”… Efektem tego świat nawiedziła kolejna, najstraszliwsza wojna w całej jego historii. I znów główną siłą, która wpłynęła na jej los i zakończenie była Ameryka. Tylko koszty tej interwencji były drastycznie większe…
Niestety, wnioski jakie wyciągnęła później Europa znów nie nastrajają optymizmem. Być może politykom Zachodu przyświeca taka oto myśl: jak coś będzie się działo złego to my protestujmy przeciwko każdej wojnie i wszystkim, którzy mieliby wziąć w niej udział, nawet po tej słusznej stronie, a jak jednak trzeba będzie się bić, to i tak całą robotę odwali za nas Ameryka… Trudno, muszę stwierdzić, iż byłaby to groźna w potencjalnych swoich skutkach strategia. Ale możliwe, że na takie postrzeganie rzeczywistości może sobie pozwolić Europa Zachodnia. Ale nie my! To miedzy innymi nas właśnie dosięgła zdecydowana większość okrucieństw tych wojen. To nas masowo mordowano i równano z ziemią nasze wsie i miasta w imię jakiejś obłędnej ideologii. Ideologii, którą można było powstrzymać, gdyby ta właśnie Europa nie zdradziła nas, w imię wątpliwego ratowania pokoju i nie powiedziała: „Nie będziemy umierać za Gdańsk”…
Dziś my, Polacy, stoimy przed ważnym wyborem. Musimy wybrać czy naprawdę chcemy wspierać Amerykę, czy też nie. I nie dotyczy już ten wybór samych władz polskich, bo one takiego wyboru dokonały i polscy żołnierze ramię w ramię z Amerykanami i Brytyjczykami nie tylko służą w Afganistanie, ale też i w samej Zatoce Perskiej. Ale dotyczy on przede wszystkim nas, zwykłych obywateli – Polaków. To my, zwykli ludzie musimy dać jasny sygnał, że jesteśmy skłonni, w imię ratowania pokoju, także naszego, nie tylko dużo mówić, ale przede wszystkim o niego walczyć. Że rozumiemy, iż czy to w Afganistanie, czy Iraku, czy też gdziekolwiek indziej, trzeba umierać za World Trade Center. Że po prostu trzeba umierać za Gdańsk!

Adam St. Szejnfeld
Poseł Platformy Obywatelskiej
Szejnfeld@wp.pl

http://szejnfeld.sejm.pl